دکتر نسرین فلاح با بیان اینکه زیب النَسا مخفی دختر اورنگزیب عالمگیر، شاهزاده و شاعر سبک هندی در قرن یازدهم بود، اظهار کرد: حمایت وی از نویسندگان و شاعران در عهد بی­مهری پدر به شعر، از فقر علمی دربار گورکانیان هند کاست. وی با اشاره به اینکه پانصدوچهار غزل بیشترین حجم دیوان شعری وی را دربرگرفته است، اظهار کرد: بنده تلاش کردم در پژوهشی با عنوان «عشق و انسجام ساختاری غزلهای زیب النّسا مخفی» به صورت کیفی و با شیوه­ای تحلیلی- توصیفی در دو محور عمده، شاخصه­های معنایی غزل این شاعر و انسجام ساختاری آن را بررسی کنم. استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر کرمان ادامه داد: بررسی دیوان غزلیات وی، افزون بر تحلیل معنایی و طرح مشخَصه­های بلاغی، بسیاری از وجوه بارز سبک شاعر را در مقایسه با ویژگیهای غالب سبک هندی ارائه می­کند؛ یافته­های پژوهش غلبة عشق را در غزل شاعر در قالب مثلث توصیف عاشق، معشوق و وجوه عشق اثبات می­کند و با نفی گسست معنایی غزل، انسجام آن را بر هستة مرکزی معنایی اندوه عاشق و توصیف معشوق نشان می­دهد. دکتر فلاح به بیان نتایج این پژوهش پرداخت و ابراز کرد: بررسی شاخصه­های معنایی غزل مخفی، ابعاد سه گانة توصیف عاشق، معشوق و وجوه عشق را در کنار یکدیگر قرار­می­دهد. تنوع توصیف عاشق در چهار مقولة شرایط عاشق، چگونگی پیدایش عشق، تعامل با معشوق و پیامدهای فردی و اجتماعی مطرح می­شود و ویژگیهای متعددی را دربرمی­گیرد. وی افزود: اغراق، تشخیص، تکرار، تلمیح، مضمون سازی، لفظ تراشی و الهام گرفتن از تجارب روزمره، از ویژگیهای سبکی این بخش است و تعقید و پیچیدگی معنایی اندک است. استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر کرمان با اشاره به اینکه توصیف معشوق در سه مقولة جایگاه معشوق، تعامل با عاشق و پیامد عشق مطرح­می­شود، تاکید کرد: حسن معشوق در غزل های این شاعر، جایگاه بالا و میزان دلبستگی عاشق را نشان­می­دهد و اغلب به دو صورت کلی و جزئی مطرح­می­شود. بهره­گیری از انواع تشبیه، بخصوص تشبیه بلیغ و استعاره از ویژگیهای این بخش است. دکتر نجفی با بیان اینکه انواع غزل برحسب نوع معشوق در غزل مخفی مشاهده می­شود، به تبیین آن پرداخت و گفت: معشوق زمینی، انواع غزلهای عاشقانه با بیشترین­کمَیت، معشوق اعتقادی­و الهی در دیوان مخفی، نوع عارفانه و بینابین را با کمترین میزان شکل­می­دهد. وی در پایان خاطرنشان کرد: ساختار غزل مخفی، انسجام غزل را بر اساس هستة مرکزی معنایی اندوه عاشق و حسن و رفتار معشوق نشان می­دهد و سه نوع ساختاری غزل را شکل­می­دهد که اغلب فضای تیرة ناامیدی و رنگ سیاه را به ذهن متبادر­می­سازد.